Poznańska Wiki
Advertisement
Poznańska Wiki
21 060
Wczytywanie mapy…
Obiekt zabytkowy

Obiekt wpisany do
rejestru zabytków pod nr A 024
w dniu 31 marca 1971 r.[1]

7 p

 Pałac Działyńskich znajduje się przy Starym Rynku nr 78.

Powstał w latach 17731776 w miejscu dwóch istniejących tu poprzednio kamienic. Z tyłu pałacu urządzono niewielki ogród. Jego pierwszym właścicielem był Władysław Roch Gurowski – marszałek wielki litewski.

Architektura[]

Fasada zachodnia z dwoma skrzydłami bocznymi (nie istniejącymi) i tarasem wychodziła na ogród francuski z sadzawką. To rozwiązanie nie posiadało odpowiednika w miejskim budownictwie. W XVIII uchodził za najpiękniejszą rezydencję w mieście. W 1808 roku pałac objął Ksawery Działyński i od tego czasu pałac nazywa się „Pałacem Działyńskich”. Na fasadzie zmieniono wówczas dekorację, umieszczono herb Ogończyk, na tympanonie pojawiły się sceny rzymskich pochodów (ofiarny i triumfalny), a na samej górze pelikan – symbol ofiarności i poświęcenia.

Kolejni właściciele[]

Kolejni właściciele – Tytus Działyński i Jan Działyński – traktowali Pałac jako budynek mieszkalny (wyjątek stanowiła Sala Czerwona), a nie reprezentacyjny (funkcję reprezentacyjną pełnił Zamek w Kórniku). Ostatni z rodu właścicieli Władysław Zamojski, siostrzeniec Jana Działyńskiego, dziedzic Pałacu od 1880 roku, jako obywatel francuski został wydalony z granic państwa pruskiego i do Wielkopolski powrócił dopiero w 1920 roku. W 1924 r. Pałac stał się częścią Fundacji Zakłady Kórnickie, utworzonej przez Władysława Zamoyskiego. Zamojski cały swój majątek, czyli wszystkie dobra kórnickie wraz z zamkiem, pałacem, dobra zakopiańskie (Zamojski kupił lasy tatrzańskie, Morskie Oko, szereg budynków w Zakopanym i okolicy), podarował Narodowi Polskiemu tworząc Fundację „Zakłady Kórnickie”.

Okres do 1939 roku[]

Pod zarządem Fundacji Pałac stał opuszczony, na remonty zabrakło środków. Pałacem zainteresowali się artyści i odnowione społecznie sale pierwszego piętra stały się siedzibą Zrzeszenia Związków Artystycznych i Kulturalnych. Odrestaurowano Salę Czerwoną i od 1934 roku urządzano tu popularne Czwartki Literacko-Artystyczne. Sala Czerwona stała się klubem towarzyskim, miejskim salonem dla inteligencji.

Czasy po wojnie[]

Podczas końcowego okresu II wojny światowej (styczeń-luty 1945 r.) Pałac spłonął, ocalały jedynie fragmenty murów. Odbudowa w 1953 roku zniekształciła budynek – usunięto skrzydła w fasadzie zachodniej budując prostą ścianę. Fasadę główną zrekonstruowano na podstawie dawnych zdjęć, wnętrze odtworzono skromnie z wyjątkiem Sali Czerwonej, gdzie odtworzono zbliżony wygląd. Obecnie Pałac należy do PAN Biblioteki Kórnickiej.

Galeria[]

Źródła[]

Advertisement