Pierwotny wygląd budynku Szkoły Realnej
W dwudziestoleciu międzywojennym
Szkoła w czasach obecnych
W I połowie XIX w. zamożni poznańscy mieszczanie doszli do wniosku, że miastu brakuje szkoły, która w przeciwieństwie do klasycznych gimnazjów św. Marii Magdaleny i Fryderyka Wilhelma, kładłaby nacisk na kształcenie umiejętności praktycznych przydatnych do zdobycia zawodu - mowa o takich przedmiotach, jak geografia, fizyka i języki nowożytne.
Historia[]
Projektem założenia Szkoły Realnej powstałym w 1838 r. zainteresowali się Karol Libelt i Edward Raczyński. Ten drugi, wobec postępującej germanizacji poznańskich szkół, podkreślał także potrzebę wykładania w dwóch równorzędnych językach - polskim i niemieckim.
Pierwsza siedziba otwartej uroczyście w 1853 r. szkoły mieściła się w skromnej kamienicy przy ul. Wrocławskiej 12. Nowy gmach na ul. Strzeleckiej, zaprojektowany przez poznańskiego architekta Gustawa Schulza, wzniesiono w latach 1861-1865 za 65 tysięcy talarów[1] przekazanych przez jego fundatora - Gotthilfa Bergera. Poznański potentat handlu zbożem i drewnem, postawił warunek - szkoła miała przyjmować wychowanków, bez względu na wyznanie czy narodowość.
Królewska Wyższa Szkoła Realna[]
W 1890 r. szkoła przeszła na utrzymanie miasta i zmieniła nazwę na Królewską Wyższą Szkołę Realną Bergera. Niestety, oznaczało to także rezygnację z nauki w języku polskim.
Politechnika Poznańska[]
Budynek Szkoły Realnej został mocno zniszczony podczas walk o Poznań w roku 1945. Na fundamentach starego budynku powstał w latach 50-tych nowy gmach. Obecnie mieści się w nim Wydział Informatyki Politechniki Poznańskiej.