Pomnik Powstańców Wielkopolskich jest upamiętnieniem jednego z nielicznych polskich zwycięskich powstań, które rozpoczęło się 27 grudnia 1918, a zakończyło się 16 lutego 1919 roku. W wyniku zwycięstwa Polaków, znaczna część Prowincji Poznańskiej została przyłączona do II RP. Powstanie wybuchło dzień po płomiennej przemowie Ignacego Jana Paderewskiego, wygłoszonej przed hotelem Bazar.
Pomnik zaprojektowany został przez Alfreda Wiśniewskiego i został odsłonięty 19 września 1965 roku. W 1988 roku, otoczenie pomnika zostało gruntownie przebudowane według projektu Jerzego Nowakowskiego, w skutek czego powstał plac apelowy o powierzchni 1800 m².
Obelisk mierzący 17 metrów, pokryty jest szarym granitem. Ozdobiono go pamiątkowymi płaskorzeźbami przedstawiającymi: od frontu orła, po bokach strajk dzieci wrzesińskich, wóz Drzymały, postać Marcina Kasprzaka oraz powstańca Franciszka Ratajczaka, który poległ jako pierwszy.
Pomnik został wybudowany dopiero 46 lat po wygraniu powstania. Było to spowodowane faktem, iż ówczesne władze, w szczególności Józef Piłsudski, darzył Poznań oraz Wielkopolskę niechęcią, którą Wielkopolanie odwzajemniali. Zupełnie inaczej myśleli komuniści, którzy widzieli słuszny cel w upamiętnianiu powstań przeciw Niemcom.
Pomysł uczczenia wygranego powstania wielkopolskiego zyskał akceptację, a w 1960 roku zapadła decyzja o powstaniu Pomnika Powstańców Wielkopolskich. Propozycji dotyczących umiejscowienia monumentu było wiele, między innymi był to Plac Wolności oraz plac Wiosny Ludów. Ostatecznie wybrano skrzyżowanie ulic Królowej Jadwigi oraz Wierzbięcice. Pomnik z założenia miał być masywny, monumentalny, miał górować nad otoczeniem. Obok monumentu znajdują się dwie postacie przedstawiające powstańców wielkopolskich - oficera trzymającego szablę oraz szeregowca z karabinem.