Plac Adama Mickiewicza

Pomnik Ofiar Czerwca 1956 (2) — Pomnik Ofiar Czerwca 1956 na placu Adama Mickiewicza

Wczytywanie mapy…

Plac Adama Mickiewicza - centralny plac w Dzielnicy Cesarskiej pomiędzy ulicami Wieniawskiego, Święty Marcin i Aleją Niepodległości.

Na placu znajdują się dwa pomniki, Adama Mickiewicza oraz Ofiar Czerwca 1956. Tuż za placem znajduje się także park Adama Mickiewicza.

Płyta placu jest wyłożona kostką bazaltową o bardzo charakterystycznym, abstrakcyjnym wzorze. Deseń ten pochodzi z czasów powojennych.

Historia[]

Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.

W miejscu likwidowanych w okolicach Bramy Berlińskiej obwarowań Twierdzy Poznań Joseph Stübben w 1903 roku zaprojektował Dzielnicę Cesarska. W 1904 cesarz Wilhelm II powołał Królewską Komisję Rozbudowy Poznania, która zajęła się realizacją planów Stübbene, 20 sierpnia 1910 Poznań stał się Miastem Rezydencjonalnym ( w tym dniu poświęcono Zamek Cesarski).

Przedpole gmachu Uniwersytetu to obecny Plac Mickiewicza. Plac zyskał swoją nazwę dopiero 8 stycznia 1957 roku na wniosek Senatu Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (Adam Mickiewicz 24 grudnia 1955 stał się patronem Uniwersytetu) przy jednomyślnej aprobacie MRN. Do tej pory plac był placem bezimiennym, choć w czasach stalinowskich nazywano go placem Stalina. Jednak na łamach prasy Prezydium MRN opublikowała oświadczenie, że „placu o nazwie im. J. Stalina nigdy w Poznaniu nie było i nie ma do dnia dzisiejszego. Powyższa nazwa utarła się „samorzutnie” i nie została nigdy oficjalnie zaakceptowana”. Plac Mickiewicza stał się areną na której rozgrywały się najważniejsze wydarzenia w powojennej historii miasta a już w czasach pruskich i w okresie dwudziestolecia międzywojennego wznoszono na nim kolejne pomniki.

Pierwsze lata po wojnie[]

Zaraz po wojnie w lutym 1945 na placu zaczęto chować czerwonoarmistów i ochotników poległych w walkach o Cytadelę, plac zyskał miano „cmentarza Bohaterów”. W marcu 1945 zaczęto organizować manifestacyjne pogrzeby sowieckich oficerów poległych w innych rejonach frontu, w kwietniu 1945 pochowano we wspólnej mogile kilkadziesiąt ostatnich ofiar hitlerowskiego obozu z Żabikowa. Funkcję „cmentarza Bohaterów” plac pełnił do później jesieni 1945 r., kiedy to zakończono ekshumację ciał poległych, przenosząc je ostatecznie na stoki Cytadeli. Z uwagi na doskonałą lokalizację (centrum miasta, bliskość instytucji i urzędów. Szeroka ulica Święty Marcin (Czerwonej Armii) w drugiej połowie lat czterdziestych plac stał się miejscem organizacji większości uroczystości masowych, pierwszomajowych pochodów, defilad, oraz różnego rodzaju wieców.

Z ciekawszych tego typu wydarzeń odbywających się na pl. A. Mickiewicza w okresie stalinowskimbył wiec 22 czerwca 1946, w drugim dniu procesu Arthura Greisera namiestnika „Kraju Warty” sądzonego w Auli Uniwersyteckiej. Wiec zwołany przededniu referendum „ludowego”, gdzie „Władze Ludowe” pokazały i „ostrzegały” zgromadzonym, „że są siły i tymi jest upadły świat reakcji legalnej i nielegalnej, do których należą Andersi, Raczkiewicze, Bor-Komorowscy”

28 czerwca 1956 r. poznaniacy przyszli na tzw. pl. Stalina już bez zaproszenia partyjnych władz. Plac stał się naturalnym miejscem, w którym spotkali się robotnicy, aby zażądać „Chleba i Wolności”. Tu wokół placu lub w pobliżu znajdowały się budynki KW PZPR, Nowy Ratusz (Władze miasta w Zamku Cesarskim), komendy wojewódzkiej MO, która mieściła się w obecnym budynku Collegium Iuridicum.

Wydarzenia te upamiętnia Pomnik Ofiar Czerwca 1956 (Poznańskie Krzyże).