Budynki Szkoły
W roku 1908 władze Poznania podjęły decyzję o wybudowaniu zespołu budynków szkolnych. Pierwsze trzy budynki szkolne, zaprojektowane przez Fritza Teubnera, powstały już w 1908 r na obszernej parceli przy skrzyżowaniu ulic Ziethena (Jarochowskiego) i Hardenberga (Wyspiańskiego) - (dwa powstałe budynki C i P to budynki szkoły, trzeci to Młodzieżowy Dom Kultury nr 3). Powstała wzorcowa i nowoczesna szkoła podstawowa dla dziewcząt (13 Lazarus - Mädchen Volksschule).
Po odzyskaniu niepodległości[]
Po odzyskaniu niepodległości w dniu w dniu 1 maja 1919 r. nastąpił rozdział szkół polskich i niemieckich. Dotychczasowa szkoła nr 13 została szkołą polską. W latach dwudziestych w budynkach szkoły funkcjonowała 13 Szkoła Powszechna. Pamiątką po tych czasach jest zachowana do dziś tablica na ścianie budynku C z napisem: „7–mio kl. Publ. Szkoła Powsz. im. Jachowicza nr 13”.
W roku szkolnym 1929/1930 roku szkoła nr 13 została podzielona na 13 żeńską i 26 koedukacyjną. W 1933 r. szkołę nr 26 przeniesiono na nowe miejsce, a na miejscu trzynastki powstały dwie szkoły żeńskie o numerach 33 i 34.
W czasie wojny[]
W czasie okupacji w latach 1939-1945 Niemcy urządzili w szkole szpital. Jeszcze w czasie, kiedy trwały walki o Cytadelę otwarto w Poznaniu, po II wojnie, Szkołę Powszechną. Zapisano około 400 dzieci. 12 lutego 1945 r. uroczyście zainaugurowano rok szkolny w polskiej Szkole Powszechnej nr 1, później nazwanej Szkoła Powszechna nr 2. Doszło tu jeszcze Żeńskie Gimnazjum Krawieckie i Gimnazjum i Liceum Adama Mickiewicza.
19 kwietnia 1945 szkoła znowu stała się szpitalem polowym, tym razem dla Armii Czerwonej. Salę gimnastyczną zamieniono w kostnicę, zaś Park Kasprowicza w lądowisko dla samolotów sanitarnych.
Po wojnie[]
Po kilku miesiącach, jeszcze w 1945 r., uczniowie wrócili, a Szkołom Podstawowym przywrócono tradycyjne numery nr 33 i 34. Dzisiaj to Zespół Szkół Gimnazjalno – Licealnych Gimnazjum nr 33 i XXXIII Liceum Ogólnokształcące przy ulicy Wyspiańskiego 27.
Architektura[]
Szkołę zaprojektowano w układzie pawilonowym. Pawilony licowano ceramiczną cegłą w białym i czerwonym kolorze i wykończono niezwykle starannie. Całość koncepcji uzupełniły obszerny dziedziniec oraz zieleń. Teubner zastosował układ pawilonowy, stylistycznie nawiązał zaś do form renesansowo-barokowych, zgodnie z najnowszymi tendencjami w tego typu budownictwie. Układ pawilonowy oraz zieleń zapewniały najkorzystniejsze, pod względem zdrowotnym, warunki prowadzania zajęć. W budynkach było dużo powietrza i światła. W 1914 powstał budynek wg. projektu Adolfa Stahla (dziś budynek A).
Podczas PeWuKi Szkoła nr 13 znalazła się w sercu terenów „E” wystawy. Wszystkie budynki szkoły zostały wykorzystane do celów PeWuKi. Dla potrzeb PeWuKi na terenie szkoły wybudowano budynek, zaprojektowany przez Stanisława Miecznikowskiego – Pawilon Ceramiki Budowlanej, gdzie wystawiano wyroby z gliny i betonu. Pawilon wkomponowano w zespół istniejący budynków. Po zakończeniu PeWuKi pawilon dostała szkoła i po zaadaptowaniu stał się salą gimnastyczną.
Galeria[]
