|
Powódź w 1888.
„Nie wiemy, kim była ta woźna, ale doczekała się nazwy ulicy. Pewnie była kimś - Z kimś, a nie kimś - Wykorzystał i nazwa została.” 
Ulica Woźna (niem. Büttelstrasse) - istniejąca od czasów średniowiecznych ulica (platea Bedellica) wychodząca ze Starego Rynku na wprost domków budnicznych aż do Mostowej i placu Międzymoście. Jej przedłużeniem jest ulica Ewangelicka.
Przynależność[]
Ulica/plac należy[1] do rejonu:
- samorządu lokalnego Stare Miasto;
- Szkoły Podstawowej nr 40 oraz Gimnazjum nr 1;
- parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i Świętej Marii Magdaleny;
- obwodów wyborczych okręg I obwód 4 i okręg I obwód 5;
- obwodów wyborczych do rad osiedli okręg I- Stare Miasto obwód 4 i okręg I- Stare Miasto obwód 5;
- komisariatów komisariat Stare Miasto rewir I rejon 3 i komisariat Stare Miasto rewir I rejon 2.
Historia[]
Średniowiecze[]
Nazwa ulicy pochodzi od jej głównego mieszkańca - woźnego miejskiego, czyli innymi słowy kata. To przy niej mieściła się baszta więzienna, w której zamieszkiwał kat wraz z żoną. Rodzina kata, jako jedyna w mieście, miała pozwolenie na prowadzenie domu publicznego w obrębie murów miejskich[2]. Przy baszcie znajdował się najpopularniejszy, chociaż nie jedyny lupanar, prowadzony przez żonę kata, często nazywaną „kurwigospodynią”.
Najczęstsza karą za złamanie katowskiego monopolu (którą wymierzał sam kat) było wychłostanie i wypędzenie z miasta wraz z symbolicznym spaleniem wiązki słomy i zapewnieniem kata, że taki właśnie los spotka kobietę, jeśli śmie wrócić do Poznania - taką karę nazywano „wyświeceniem”. Nielegalnej konkurencji nie tolerowały też podopieczne żony kata. Zapisy jednej z rozpraw sądowych podają zeznania „panny bez koncesji”, którą koleżanki po fachu złapały przechadzającą obok „złego domu”, rozebrały do naga, ogoliły jej głowę i wyrzuciły nago na ulicę, a tym całym procederem miały kierować żona kata oraz przełożona nieformalnego cechu prostytutek[3].
Poza prostytutkami i krzykami skazańców, ulicę wypełniał również smród starych ryb. Były to pozostałości po handlarzach śledziami, którzy po zakończonym dniu pracy wyrzucali pozostałości do Warty, a najkrótsza droga prowadziła właśnie przez ulicę Woźną.
Do XIX wieku sięgała tylko do muru, była pozbawiona bramy. W roku 1804 przedłużoną ją do Wielkich Garbar. W czasach zaborów niemieckojęzyczna nazwa (Büttelstrasse) została spolszczona - potocznie Woźną nazywano ulicą Butelską.
Dwudziestolecie międzywojenne[]
Na Woźnej prostytutki gościły do połowy XX wieku. Wyrastały na niej liczne zamtuzy, lupanary i domy uciech, najczęściej posiadające opinię miejsc o których nie należy wspominać w dobrym towarzystwie. Przy Woźnej mieścił się cieszący się sławą jednej z najniebezpieczniejszych melin w mieście - klub „Tadellos”.
Przyjęło się w tych czasach stwierdzenie „dziewczyna z Butelskiej” (ulicę przemianowano na Butelską w XIX wieku) określające dziewczynę lekkich obyczajów.
Po drugiej wojnie światowej zamtuzy zniknęły z ulicy.
Lata 70. XX wieku[]
Z inicjatywy artystki Krystyny Fintzel i wiceprezydenta miasta Poznania Andrzeja Wituskiego stworzono na Woźnej naturalne przedłużenie Jarmarku Świętojańskiego. Ulicę Woźną przeznaczono na stały pasaż artystów rzemieślników. Niektóre z zakładów przetrwały do dzisiaj:
- Warsztat perukarski
- Piekarnio-cukiernia Adama Nowaka
- Sklep z biżuterią Wojciecha Kruka
- Warsztat lutniczy rodziny Niemczyków
Obecnie[]
Na Woźnej, podobnie jak w średniowieczu, zamieszkała śmierć. Tym razem jednak nie w formie izby tortur, a licznych domów pogrzebowych.
Przy ulicy
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji.
Nie dodawaj tutaj obiektów - załóż nową stronę z obiektem, który chcesz dodać i w kategoriach podaj wszystkie ulice przy których się znajduje. Obiekt automatycznie pojawi się pod mapką ulicy.
Komunikat o braku wyników oznacza, że nie ma jeszcze strony obiektu znajdującego się przy danej ulicy.
Woźna 2/3 - kamienica- Woźna 4 - kamienica
- Woźna 5 - kamienica
- Woźna 7/8 i 9 - kamienica ze składnicą win
- Woźna 15 - kamienica
Źródła[]
- ↑ Baza systemu adresowego ZGiKM GEOPOZ
- ↑ „Kronika Miasta Poznania” nr 1-2/1993, „Przestępczość w Poznaniu”, s. 88, Poznań, Wydawnictwo Miejskie, 1993.
- ↑ „Kryminalna historia Poznania”, A. Pleskaczyński, T. Specyał, Ars Media Studio, Poznań, 2008
Galeria[]
Poniższe zdjęcia pochodzą ze strony 11ujec.blogspot.com. Zobacz więcej zdjęć »
Galeria[]
