Ulica Andrzeja i Władysława Niegolewskich

Patron:	Andrzej Niegolewski i Władysław Niegolewski
Długość:	476 m
Dzielnice:	Grunwald
Zakres numerów:	1-3, 5-24, 26-34, 36
Kody pocztowe:	60-228 60-229 60-231 60-232 60-233 60-234

Władysław Niegolewski 1871 — Władysław Niegolewski

Ulica Andrzeja i Władysława Niegolewskich (niem. Augustastrasse) - łączy ulice Jarochowskiego i Mateckiego przecinając ulicę Głogowską.

Z ulicą krzyżuje się pięć ulic (Jarochowskiego, Bogusławskiego, Kasprzaka, Matejki, Głogowska).

Przynależność[]

Ulica/plac należy^[1] do rejonu:

samorządu lokalnego Św. Łazarz;
Szkoły Podstawowej nr 9 i Szkoły Podstawowej nr 26 oraz Gimnazjum nr 51 i Gimnazjum nr 33;
parafii Matki Boskiej Bolesnej i parafii Świętej Anny;
obwodów wyborczych okręg II obwód 46, okręg II obwód 45 i okręg II obwód 44;
obwodów wyborczych do rad osiedli okręg I-Św.Łazarz obwód 9, okręg I-Św.Łazarz obwód 8 i okręg I-Św.Łazarz obwód 7;
komisariatów komisariat Grunwald rewir III rejon 32 i komisariat Grunwald rewir III rejon 33.

Historia[]

Ulica została włączona w granice miasta wraz z Łazarzem w roku 1900. Obecnych patronów uzyskała 5 stycznia 1920 r.

Wytyczona jeszcze za czasów pruskich na terenie Wzgórza św. Łazarza:

Ulicę wytyczono jeszcze w latach zaboru pruskiego po części na terenie dawnego parku rozrywkowego, na którym mieściła się sala koncertowa. Topograficznie określano ten teren jako Wzgórze Św. Łazarza

pisze Zygmunt Zaleski w książce „Nazwy ulic w Poznaniu”. Zwała się w czasach pruskich ul. Augusty, a niektórzy powiadali na nią „Augustowska”. Od 5 stycznia 1920 r. zwie się ul. Andrzeja i Władysława Niegolewskich.

Wschodnia część ulicy Niegolewskich, od ul. Głogowskiej do Rynku św. Łazarskiego, nosiła imię Adama Jeskiego - zasłużonego sołtysa wsi Łazarz. W roku 1951 oba odcinki połączono w jedną ulicę, której patronem został Samuel Engel^[2], od 1989 roku znowu patronują jej Andrzej i Władysław Niegolewscy.

Do 1918 roku ulica stanowiła granicę, na której kończyła się mieszkalna zabudowa Górnego Łazarza.

Architektura[]

Obie strony ulicy Niegolewskich są ściśle zabudowane kamienicami z przełomu wieków, większość w stylu secesyjnym.

Przy ulicy

Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji.
Nie dodawaj tutaj obiektów - załóż nową stronę z obiektem, który chcesz dodać i w kategoriach podaj wszystkie ulice przy których się znajduje. Obiekt automatycznie pojawi się pod mapką ulicy.
Komunikat o braku wyników oznacza, że nie ma jeszcze strony obiektu znajdującego się przy danej ulicy.

Odśwież listę obiektów

Wczytywanie mapy…

Kamienica Suwalskich
Szpital Położniczo-Ginekologiczny
Ulica Andrzeja i Władysława Niegolewskich

Nr 6 / narożnik z Głogowską 72 - kamienica Suwalskich
Nr 8 - kamienica, pięciokondygnacyjny budynek, secesyjna kamienica z 1900-1901 z monumentalną fasadą, jedna z najozdobniejszych kamienic poznańskiej secesji o zróżnicowanej fasadzie, oryginalnych kształtów otworów okiennych oraz loggii, wpisana do rejestru zabytków od 25 listopada 1991 roku pod nr A-336
Nr 10 - kamienica zbudowana na początku XX wieku dla rodziny Suwalskich. Wpisana do rejestru zabytków od 25 września 1996 roku pod nr A-332
Nr 12 - kamienica również zbudowana dla rodziny Suwalskich Wpisana do rejestru zabytków od 25 listopada 1991 roku pod nr A-334
Nr 14 - kamienica wpisana do rejestru zabytków od 4 lipca 2007 roku pod nr 530/Wlkp/A
Nr 16 - skrzyżowanie Niegolewskich/Matejki 39 kamienica, narożnikowa wybudowana na początku XX wieku dla Suwalskich i prawdopodobnie zaprojektowana przez Rogera Sławskiego i Stefana Suwalskiego. Wpisana do zabytków od dnia 1 października 1993 roku pod nr A-426

Południowa strona ulicy Niegolewskich[]

Odcinek ulicy Niegolewskich od Matejki do Jarochowskiego - na tym odcinku zabudowa bardziej zróżnicowana stylistycznie. Pierwsze budynki za skrzyżowaniem z ulicą Matejki po południowej stronie (nr 17, 19) to budynki z czasów późniejszych, w stylu klockowym. Kiedyś po tej stronie stały wille (kolonia willowa) - zostały tylko cztery. I tak pod nr 23 budynek należący do Domu Zakonnego Sióstr Franciszkanek; następne wille, które pozostały z dawnych czasów (z lat 1896-1899) to nr 27 i 29. W willi nr 29 znajduje się dzisiaj przychodnia szpitala Świętej Rodziny, a kamienica pod nr 33 (na narożniku Niegolewskich i Jarochowskiego), należąca również do szpitala Świętej Rodziny, jest bardzo zniszczona.

Północna strona ulicy Niegolewskich[]

Nr 18 Niegolewskich/Matejki 40 - „Zielona Perła Łazarza” kamienica wpisana do rejestru zabytków od 27 kwietnia 1999 roku pod nr A-462
Nr 24 - kamienica z 1906 r. zbudowana dla maszynisty kolejowego P. Schwantesa przez firmę architekta Teodora Jaretzkiego. Cechuje ją ciekawa sztukateria w stylu secesji - koniki morskie i głowa z brodą. Na budynku widnieje łacińska sentencja – in arte voluptas – w sztuce przyjemność z kartuszem trzymanym (chyba) przez aniołki z inicjałami EK – kamienica należała do rentierki Ewy Krakauer. Widnieje na niej rzeźba wyobrażająca pelikana, z dwoma antycznymi lwami. Na fasadzie kamienna tablica, która ma przypominać, że w domu tym mieszkał w latach 1922-1924 Antoni Gorski znany skrzypek i kompozytor
Nr 34 - kamienica z roku 1904 zbudowana dla S. Lattego ze znanej kupieckiej rodziny, wg projektu Oskara Hoffmanna. Jest to jedna z najbardziej interesujących kamienic na Łazarzu (jak wszystkie kamienice tego architekta). Wykusz, loggie, balkony, elewacja z jasnożółtej klinkierowej cegły, fragmenty ścian z dekoracją sgraffitową - wszystko to charakteryzuje kunszt projektanta. Realizatorem i współpracownikiem Hoffmanna był prawdopodobnie mistrz budowlany Walter Czygan. Kamienica od 28 listopada 1991 roku wpisana do rejestru zabytków pod nr A-335
Ogród rozrywkowy Wilhelmshöhe - dużą część parceli pomiędzy Niegolewskich, Jarochowskiego i Limanowskiego zajmował kiedyś ogród rozrywkowy „Wilhelmshöhe” (Polacy nazywali go Wzgórzem św. Łazarza). Było to popularne miejsce wypoczynku mieszkańców Łazarza, znajdowała się tam restauracja. Znaleźć tam można rozrywkę w postaci teatru, rewii, orkiestry, czy różnego rodzaju gier i zabaw, była scena, altanki, bujna zieleń, dużo kwiatów. Organizowano tu spotkania różnych organizacji. Pomimo, że zbudowano tu dwa bloki, ślady po ogródkach rozrywkowych nadal są widoczne.