Herb Poznania - najstarszy symbol miasta, używany w niemal niezmienionej formie od pierwszej połowie XIV wieku. Najwcześniejsze udokumentowane użycie herbu występuje na dokumencie datowanym na 1 maja 1344 r.
Obecna forma graficzna została zaprojektowana przez Jerzego Bąka i zatwierdzona przez MSWiA w 1997 roku.
Symbolika herbu[]
Herb przedstawia w błękitnym polu blankowaną bramę miejską (symbolizującą miasto). Dość rzadko w tym przypadku używa się w heraldyce koloru białego, który oznacza barwę srebrną.
Brama ta zwieńczona jest trzema wieżami. Nad środkową, najwyższą z nich, znajduje się gotycka tarcza herbowa z orłem piastowskim króla Przemysła II (przypomnienie stołecznej przeszłości miasta). Na nieco mniejszych, bocznych wieżach znajdują się postacie patronów miasta: świętego Piotra z kluczem po heraldycznej lewej stronie oraz świętego Pawła z Tarsu z mieczem po drugiej. Wybór patronów nie jest przypadkowy. Poznań, jako najstarsze biskupstwo na ziemiach polskich, za patronów katedry przyjął patronów katedry rzymskiej.
W bramie umieszczono złote skrzyżowane klucze, nad którymi widnieje złoty krzyż grecki stanowiąc symbol samorządności. Nie do końca rozwiązana jest natomiast kwestia symboliki związanej z gwiazdami i półksiężycami (wg heraldyków zostały dodane w XIV w. i miały symbolizować moc księcia).
Nad herbem znajduje się złota korona dodatkowo podkreślając stołeczność Poznania.
Wersje historyczne[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Najstarszym znanym nam wizerunkiem herbu Poznania jest pieczęć Rady Miejskiej na dokumencie z 1344 r.
Na ścianie wagi miejskiej znajduje się owalny wariant herbu pozbawiony wizerunków świętych oraz korony. Podobny wariant, bez świętych i korony, znajdował się też na kiosku niemieckiego okrętu podwodnego - U-436 „Posen”.
W okresie powojennym ta wersja herbu wykorzystywana była przez władze PRL.